Ραντεβού την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου με το Walden, η ζωή στο δάσος, του D. Thoreau.
Καλό καλοκαίρι!
Τρίτη 12 Ιουλίου 2011
Θερινές αναγνώσεις
Από την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας για τον Αναρχικό των Δύο Κόσμων αντιγράφουμε δύο αποσπάσματα που χαρακτηρίζουν την ουσία του προβληματισμού που αναπτύσσεται στο βιβλίο. Προόκειται για κομμάτια από ένα διάλογο που γίνεται στην Ανάρες, ανάμεσα στον Σεβέκ και τον φίλο του Μπενταπ, όταν συναντιούνται μετά από πολλά χρόνια που ο καθένας είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία.
[σ. 218] "Δεν έχουμε κυβέρνηση. Δεν έχουμε νόμους. Σύμφωνοι. Αλλά μου φαίνεται ότι οι ιδέες ποτέ δεν ελέγχονταν από νόμους ή κυβερνήσεις, ούτε καν στον Γιουράς. Αλλιώς πώς θα ήταν δυνατό να καταφέρει η Όντο να αναπτύξει τις δικές της? Πώς θα είχε γίνει ο οντονισμός παγκόσμιο κίνημα? Οι εξουσιαστές προσπάθησαν να τον συντρίψουν με τη βία και απέτυχαν. Δεν μπορείς να νικήσεις τις ιδέες καταπολεμώντας τις. Τις νικάς μόνο αγνοώντας τις. Αρνούμενος να σκεφτείς, αρνούμενος να αλλάξεις. Και αυτό ακριβώς κάνει η κοινωνία μας! Ο Σαμπούλ σε χρησιμοποιεί όταν μπορεί. Όταν δεν μπορεί, σε εμποδίζει να δημοσιεύσεις, να διδάξεις, ακόμα και να εργαστείς. Σωστά? Με άλλα λόγια, ασκεί μια εξουσία πάνω σου. Και από πού πηγάζει αυτή? Όχι από μια μεταμφιεσμένη αρχή, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Όχι απ' τη διάνοιά του, ούτε κι αυτή υπάρχει. Πηγάζει απ' την έμφυτη δειλία του μέσου ανθρώπινου μυαλού. Πηγάζει απ' την κοινή γνώμη! Αυτή είναι η εξουσιαστική δομή στην οποία συμμετέχει και ξέρει να χρησιμοποιεί. Η ανομολόγητη και μη αποδεκτή κυβέρνηση που εξουσιάζει την οντονιανή κοινωνία και καταπνίζει τον ατομικό στοχασμό."
[σ. 220] 'Άκου αδελφέ", είπε τελικά ο Σεβέκ. "Δεν είναι η κοινωνία μας που καταστρέφει την ατομική δημιουργικότητα. Είναι η φτώχια της Ανάρες. Αυτός ο πλανήτης δεν είναι φτιαγμένος για να στηρίξει πολιτισμό. Αν δε βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν εγκαταλείψουμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες για χάρη του κοινού καλού, τίποτα, τίποτα σ' αυτό τον άγονο κόσμο δεν θα μπορέσει να σωθεί. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι η μόνη μας πηγή δύναμης."
"Η αλληλλεγγύη, μάλιστα! Ακόμα και στον Γιουράς όπου η τροφή πέφτει απ' τα δέντρα, ακόμα κι εκεί, η Όντο έλεγε ότι η αλληλεγγύη ήταν η μόνη μας ελπίδα. Όμως προδώσαμε αυτή την ελπίδα. Αφήσαμε τη συνεργασία να μετατραπεί σε υπακοή. Στον Γιουράς κυβερνάει μια μειοψηφία. Εδώ κυβερνάει μια πλειοψηφία. Αλλά είναι κυβέρνηση! Η κοινωνική συνείδηση δεν είναι πια κάτι το ζωντανό, είναι μια μηχανή, ένας μηχανισμός εξουσίας, ελεγχόμενος απ' τους γραφειοκράτες!"
[σ. 218] "Δεν έχουμε κυβέρνηση. Δεν έχουμε νόμους. Σύμφωνοι. Αλλά μου φαίνεται ότι οι ιδέες ποτέ δεν ελέγχονταν από νόμους ή κυβερνήσεις, ούτε καν στον Γιουράς. Αλλιώς πώς θα ήταν δυνατό να καταφέρει η Όντο να αναπτύξει τις δικές της? Πώς θα είχε γίνει ο οντονισμός παγκόσμιο κίνημα? Οι εξουσιαστές προσπάθησαν να τον συντρίψουν με τη βία και απέτυχαν. Δεν μπορείς να νικήσεις τις ιδέες καταπολεμώντας τις. Τις νικάς μόνο αγνοώντας τις. Αρνούμενος να σκεφτείς, αρνούμενος να αλλάξεις. Και αυτό ακριβώς κάνει η κοινωνία μας! Ο Σαμπούλ σε χρησιμοποιεί όταν μπορεί. Όταν δεν μπορεί, σε εμποδίζει να δημοσιεύσεις, να διδάξεις, ακόμα και να εργαστείς. Σωστά? Με άλλα λόγια, ασκεί μια εξουσία πάνω σου. Και από πού πηγάζει αυτή? Όχι από μια μεταμφιεσμένη αρχή, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Όχι απ' τη διάνοιά του, ούτε κι αυτή υπάρχει. Πηγάζει απ' την έμφυτη δειλία του μέσου ανθρώπινου μυαλού. Πηγάζει απ' την κοινή γνώμη! Αυτή είναι η εξουσιαστική δομή στην οποία συμμετέχει και ξέρει να χρησιμοποιεί. Η ανομολόγητη και μη αποδεκτή κυβέρνηση που εξουσιάζει την οντονιανή κοινωνία και καταπνίζει τον ατομικό στοχασμό."
[σ. 220] 'Άκου αδελφέ", είπε τελικά ο Σεβέκ. "Δεν είναι η κοινωνία μας που καταστρέφει την ατομική δημιουργικότητα. Είναι η φτώχια της Ανάρες. Αυτός ο πλανήτης δεν είναι φτιαγμένος για να στηρίξει πολιτισμό. Αν δε βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν εγκαταλείψουμε τις προσωπικές μας φιλοδοξίες για χάρη του κοινού καλού, τίποτα, τίποτα σ' αυτό τον άγονο κόσμο δεν θα μπορέσει να σωθεί. Η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι η μόνη μας πηγή δύναμης."
"Η αλληλλεγγύη, μάλιστα! Ακόμα και στον Γιουράς όπου η τροφή πέφτει απ' τα δέντρα, ακόμα κι εκεί, η Όντο έλεγε ότι η αλληλεγγύη ήταν η μόνη μας ελπίδα. Όμως προδώσαμε αυτή την ελπίδα. Αφήσαμε τη συνεργασία να μετατραπεί σε υπακοή. Στον Γιουράς κυβερνάει μια μειοψηφία. Εδώ κυβερνάει μια πλειοψηφία. Αλλά είναι κυβέρνηση! Η κοινωνική συνείδηση δεν είναι πια κάτι το ζωντανό, είναι μια μηχανή, ένας μηχανισμός εξουσίας, ελεγχόμενος απ' τους γραφειοκράτες!"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)