συνάντηση ιουνίου

Επόμενη συνάντηση της λέσχης την Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011 με το βιβλίο "Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων" [The Dispossessed: An Ambiguous Utopia] της Ούρσουλα Λε Γκεν, εκδόσεις Παρσέκ.

μάιος με παπαλάγκι

Οι λόγοι του φύλαρχου Τουιάβιι από το νησί Τιαβέα του νότιου Ειρηνικού.

Σύμφωνα με το βιβλίο, που έχει γράψει ο Εριχ Σόερμαν, Γερμανός ιεραπόστολος και λογοτέχνης, Παπαλάνγκι σημαίνει λευκός. Σ’ αυτούς τους λόγους του λοιπόν ο φύλαρχος Τουιάβιι ( από το σύμπλεγμα των νησιών Σαμόα) μιλάει για τη ζωή των λευκών ανθρώπων, όπως την παρατήρησε ο ίδιος σε ένα ταξίδι του στην Δυτική Ευρώπη, φιλοξενούμενος, συμπεραίνουμε από τα συμφραζόμενα, σε αστικά σπίτια Ευρωπαϊκών πρωτευουσών, εστιάζοντας στην απομάκρυνση του δυτικού ανθρώπου από τη φύση, στα δυτικά σπίτια σε πολυκατοικίες, στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο (όπου σημειώνει, σύμφωνα με τη δική μας ερμηνεία, ότι ο «εκμεταλλευόμενος» δεν είναι απαραιτήτως πιο ηθικός, απλώς δεν πρόλαβε να γίνει «εκμεταλλευτής»!). και πολλές άλλες συνήθειες του λευκού ανθρώπου, τις οποίες κρίνει αρνητικές, και με αφορμή αυτές προτρέπει τους δικούς του ανθρώπους, στα νησιά Σαμόα, να μην θελήσουν ποτέ να αντιγράψουν αυτόν τον τρόπο ζωής, χάνοντας την αυθεντικότητα του δικού τους.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα

«…..Στις καλύβες τώρα συμβαίνει να κατοικούν περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσοι ζουν σ’ ένα μόνο χωριό της Σαμόας, και γι αυτό πρέπει κανείς να ξέρει ακριβώς το όνομα της Άιγκα (οικογένειας) που θέλει να επισκεφτεί. Γιατί κάθε Άιγκα έχει για τον εαυτό της ένα ιδιαίτερο μέρος του πέτρινου μπαούλου, ή επάνω ή κάτω ή στο κέντρο, αριστερά ή δεξιά ή στη μέση στη μέση. Και μια Άιγκα συχνά δεν ξέρει τίποτα απολύτως για τις άλλες, λες κα δεν τους χωρίζει μόνο ένας πέτρινος τοίχος, αλλά είναι σαν να βρίσκονται ανάμεσά τους η Μανόνο, η Απολίμα και η Σαβάι (νησιά της Σαμόας) και πολλές θάλασσες . Συχνά δεν ξέρουν τα ονόματά τους, κι αν συναντηθούν στην τρύπα της εισόδου, χαιρετιούνται μόλις και μετά βίας ή μουρμουρίζουν μέσα από τα δόντια τους κάτι στον άλλον σαν κάτι εχθρικά έντομα. Σαν να τους εξοργίζει το ότι είναι υποχρεωμένοι να ζουν τόσο κοντά ο ένας στον άλλον…….»

«Ο Παπαλάνγκι αγαπά πολύ το στρογγυλό μέταλλο και το βαρύ χαρτί, του αρέσει να βάζει στην κοιλιά του πολλά υγρά από σκοτωμένα φρούτα και κρέας από το γουρούνι και το μοσχάρι και από άλλα τρομερά ζώα, προπάντων όμως αγαπάει και αυτό που δεν πιάνεται και που όμως υπάρχει – το χρόνο. Κάνει πολλή φασαρία και λέει πολλές ανοησίες γι’ αυτόν. Παρόλο που ο χρόνος ποτέ δεν είναι περισσότερος απ’ όσο χωράει στο διάστημα μεταξύ ανατολής και δύσης του ήλιου, για τον Παπαλάνγκι ποτέ δεν είναι αρκετός….

Όλοι οι παρόντες στη συζήτηση δήλωσαν καχύποπτοι ως προς την αυθεντικότητα τού έργου: πολύ γραφικό αλλά και υπερβολικά εύστοχο στο χαρακτηρισμό του τρόπου ζωής των «Ευρωπαίων». Υπάρχουν πολλές συζητήσεις στο διαδίκτυο ως προς αυτό το θέμα, και οι περισσότεροι αμφισβητούν το ότι το βιβλίο έχει πράγματι γραφεί από το φύλαρχο, έστω και με την ερμηνεία του ιεραποστόλου, που υποτίθεται ότι ανέλαβε να το μεταγράψει και να το μεταφράσει . Σε κάθε περίπτωση παραμένει ένα ευχάριστο κείμενο, ιδίως για εφηβικές ηλικίες, στις οποίες μπορεί να λειτουργήσει ως ένα πολύ καλό πρώτο ανάγνωσμα που θα αμφισβητεί τα «δεδομένα» και τα στερεότυπα του καταναλωτικού πολιτισμού.